مـرا در هــوای نـجـف آفــریـد            مـرا حـق بـرای نـجـف آفـریـد
خدا خواست عاشق شوم پس مرا            به یا مـرتـضـای نـجـف آفـرید

ستونهای این آسمان را خودش            زِ گـلـدسـتـه‌های نـجـف آفـریـد
خدا خواست دنیا بهشـتش شود            که ایـوان طـلای نـجـف آفـرید

رُطب‌های آنجـا مرا مست کرد
مرا چـاییِ کـربـلا مـسـت کرد

تـو دامــادِ ایــرانـیِ مــا شــدی            تو مهـمـان مـهـمـانـیِ ما شـدی
تو زیـبـاتـرین جـلـوه‌هـای خـدا            مـنـاجـات شـعــبـانـیِ مـا شدی
گرفته است بوی تو این سرزمین            دلـیـل مــسـلــمـانـیِ مــا شــدی
اگر خاک ما خاک عشق علی است            خـودت آمـدی بـانـیِ مـا شـدی

به ایران صـفـا را تو آورده‌ای
امـــام رضــا را تـــو آورده‌ای

زمین پُر شد از عطر گلخانه‌ات            که بوی حسن می‌دهـد خانه‌ات
علی هـستی هـمسرت فـاطـمه*            کَرَم در کرم داشت کـاشـانه‌ات
پس از تو رسـیـدنـد تا مجـتـبی            کریمان زِ فـیـض کـریـمـانه‌ات
اگر هشت معصوم ما می‌رسند            به بیتِ حـسن بـیت فـرزانـه‌ات

زِ تو بر حسین و حسن منتصب
حسن زاده‌انـد و حـسینی نصب

نـسـیـمی مرا سمتِ سـجـاده‌ات            سـحـر می‌بـرد تا سـرِ جـاده‌ات
هـوای زیـارت سـرم زد ربـود            دلــم را ســرِ زُلـف اُفــتــاده‌ات
خدا را در این خانه دیدم فـقـط            من از بـرکـت سـفـرۀ سـاده‌ات
مـیـانِ عـلـی‌اکـبـر و اصـغـری            که تا دل بری از دو دلـداده‌ات

پـــدر گـفـت تــاج ســرم آمــده
عــلــیِ عــلــی اکــبـــرم آمــده

تـو جـام بــلا بـا بــلا مـی‌زدی            تـو قـالـو بـلا با رضـا می‌زدی
اگر جلـوه می‌کردی آقا خودت            سـرِ لـشکـرِ کـیـنـه را می‌زدی
بنا این نبود و خدا این نخواست            اگر نعـره یا مرتـضی می‌زدی
عـلـمدار مـحـوِ تو می‌شد فـقـط            به تیغِ عـلی ضـربه تا می‌زدی

زمین می‌شود خاک طوفان زده
که فرزند حـیـدر به میدان زده

تو پنهـان به حـجِ خدا می‌روی            به دنـبال جـا مـانـده‌ها می‌روی
تو خود کعبه‌ای مکه‌ای زَمزمی            بـرای زیـارت کـجــا مـی‌روی
تو بر دوشتان بارِشان می‌کشی            شبـیـهِ شبِ مـرتـضی می‌روی
تو بر زخمِ زنجیر نان می‌بَری            کـنـارِ فـقـیــر و گــدا مـی‌روی

کریمی به بیتت حرامی نشست*
سر سـفـرۀ تو جـذامی نـشـست

مـرا می‌بَـری تـا مـلاقـات خود            به سوی خـدا با منـاجـات خود
مرا مسجـد و کـعـبه و دِیر کن            ببـر تا تـمـاشـایِ مـیـقـاتِ خود
بـیـا فـارغ از قـیـل و قـالـم نما            مرا پُر کن از نـورِ اوقات خود
صحیفه گـشودم به درکَت رِسَم            لـبـم آشـنا کن به سـوغـات خود

بـیـا جان من سـر به راهـم نما
ابوحـمـزه خـوان و نـگـاهم نما

الـهـی وَ رَبـی نـعـیـمـی نـعـیـم            و نحن المُسیئونَ جُرمی جَحـیم
وَ اِن کانَ ذَنـبـی عـظـیمُ کـبـیر            و عـفُّک قدیم و لطـفک عـظیم
و ابکی علی ضیغ قبری و حشر            تَـرَحَّـم عـلی عـبـدک یا رحـیـم
وَ غَفِّر ذنوبی و سَـتّـِر عـیـوب            وَ حَـقّـِق رجـایـی اَلا یـا ‌کـریـم

فـقـط آمـدم با سـری سـر بـِزیر
امـیـری حـسـین فـنـعـم الامـیر